bol spoiler içeren bir entrydir.

önce eksilerinden başlayalım. tabii dönemine göre düşünmek lazım ama yine de söylemeden geçemeyeceğim; filmde 2 kavga sahnesi mevcut ikisi de berbat ötesi.

böyle bir filmde bu dert değil ama bu sahnelere ne gerek var onu hiç anlamadım. filmde en yadırgadığım şey bu iki sahne oldu. bunun dışında rahatsız olduğum diğer bir konu da halil' in kızın babasıyla konuştuğu sahnede mekanın içinde volta atmalarıydı. bir anlamı varsa da ben anlayamadım ve sadece komik buldum. ama babanın replikleri çok ironikti. iyi kötü çirkin filminde çirkinin bir repliği vardır; ''when you have to shoot...shoot! don't talk'' bu konuşma da bana o repliği hatırlattı. zengin kız/fakir oğlan furyası türk sinemasında ne zaman başladı bilmiyorum ama gönderme yapmış metin erksan. bir de kötü adamı oynayan süleyman saim tekcan' ı final sahnesinde çok başarısız buldum.

gelelim artılara. çok farklı bir dille anlatılan enteresan bir hikaye var filmde. yani metin erksan öyle bir iş çıkarmış ki ortaya altını doldur doldurabildiğin kadar. türlü yorum yaparsın ve hiçbiri için de ne alaka denemez. bir kere filmde çok az replik var. hatta 85 dakikalık filmin ilk 6 dakikasında hiç replik yok. dolayısıyla pek çok sahneyi dilediğin yere çeker, dilediğin gibi yorumlayabilirsin.

bir rivayet vardır, aşık veysel' e aşk nedir diye sormuşlar, o da ''iki insan birbirini sever kavuşamazlar, aşk olur'' demiş. halil tam olarak böyle bir aşk yaşıyor. kavuşamamak ile besliyor aşkını. şimdi bu görüşe katılmayan olabilir. filmin daha başlarında halil ile meral' in o efsane diyaloğunda halil meral' in kendisine değil de sadece resmine aşık olduğunu söylediğinden meral' e kavuşamamak gibi bir derdi de zaten yoktur halil' in denebilir. hatta tam bu noktada okuması hayli zor bir kitabı anmak gerek; bu bir pipo değildir
halil etrafında olup bitenle çok ilgilenmeyen hatta etrafında olup biteni pek fark etmeyen biri. yanına birinin geldiği tüm sahnelerde halil çok geç fark ediyor gelen kişiyi. çünkü o pek çok şeyi özellikle de aşkını elbette, kafasının içinde kendi hayal aleminde yaşıyor. fotoğrafın karşısına geçip oturması bir ayin gibi adeta. yani fotoya güzel bir kadın olarak bakmıyor bile, o fotoğrafta bir dünya kuruyor, o dünyada yaşıyor halil. zaten bana kalırsa fotoğrafın sahibine karşı o sert tepkisi de ondan. çünkü dünyasına bir müdahale geliyor dışarıdan ve halil o dünyada kalmaya direniyor, basit bir aşk kahramanlığı değil o. bana kalırsa fotoğraf da zaten salt bir aşk durumunu ifade etmiyor halil' de.

halil, ne zaman o dünyanın dışına çıksa rahatsız oluyor ve tekrar o dünyaya dönmek istiyor. meral' in gerçekliğinden sürekli kaçıp artık meral' in olup olmadığını bile pek umursamadığına inandığım o fotoğrafa, kendi dünyasına dönüyor. halil' in meral' e ilk sıcak davrandığı yer meral' in çıplak ayaklarla karda yürümesinden sonra. çünkü meral de orada çile çekmiş oluyor. bu biraz tasavvufi geldi bana. yanlış anımsamıyorsam tasavvufta vardı böyle bir anlayış. çile çekmek, istenilene ulaşmanın bir yolu olarak görülüyordu. tamamen atıyor da olabilirim bu kısmı ama böyle bir şeyler kalmış aklımın köşelerinde.

halil kendi dünyasında yaşıyor dedim, o resim onun kendi dünyasına açılan bir kapı dedim falan ama meral halil' in hayatına girmeye başladığı andan itibaren de o kapıyı yavaş yavaş kapatıyor. bence halil' in asıl direndiği şey bu işte. fakat galip gelen meral oluyor. çünkü halil' in, gelinlik giydirilmiş bir mankeni de resmin yanına eklemesiyle artık o kapıdan(resimden) girerek yaşadığı dünyanın haricinde gerçek dünya ile de ilişkisi artıyor. ve nitekim filmin sonunda meral sandala geldiğinde resmi göle atarak adeta bir bakıma halil' in başka bir dünyaya geçiş kapısını ardına kadar kapatıyor.

filmin sonundaki ölüm olayına gelince de kafama takılan bir şey var. neden 3 kez ateş ediliyor?